Pranie brudnych pieniędzy

1. Czym jest pranie brudnych pieniędzy (art. 299 kk)?

1.1. Definicja i istota przestępstwa

Istotą przestępstwa z art. 299 k.k. jest karalne utrudnianie lub udaremnianie identyfikacji nielegalnych środków majątkowych przez powołane do tego organy. Ustawodawca kryminalizuje tu cały zespół czynności, które zmierzają do nadania pozorów legalności wartościom majątkowym pochodzącym z przestępstwa.  

Przepis ten określa dwa podstawowe typy czynów:

1. Paragraf 1 (typ powszechny): Dotyczy każdego, kto podejmuje działania mogące udaremnić lub utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia mienia.  
2. Paragraf 2 (typ indywidualny): Dotyczy wyspecjalizowanych podmiotów (tzw. instytucji obowiązanych), które świadczą usługi mające na celu ukrycie nielegalnego pochodzenia wartości majątkowych.  

1.2. Dlaczego "pranie pieniędzy" to nazwa myląca?

Powszechnie używana nazwa "pranie brudnych pieniędzy" jest myląca i prawnie nieprecyzyjna z dwóch powodów.  

Po pierwsze, przestępstwo to dotyczy nie tylko "pieniędzy" (gotówki czy środków na rachunkach), ale znacznie szerszego katalogu "wartości majątkowych". Obejmuje to praktycznie każde aktywo, które ma wartość ekonomiczną, w tym:  

• środki płatnicze (w tym waluty wirtualne, czyli kryptowaluty) ;  
• instrumenty finansowe ;  
• papiery wartościowe (np. akcje, obligacje) ;  
• wartości dewizowe ;  
• prawa majątkowe (np. udziały w spółkach, wierzytelności) ;  
• mienie ruchome (np. samochody, dzieła sztuki, maszyny) ;  
• nieruchomości (np. grunty, mieszkania, budynki).  

Dla przedsiębiorcy oznacza to fundamentalne ryzyko: nabycie nieruchomości za środki pochodzące z oszustwa, objęcie udziałów w nowej spółce w celu ukrycia przepływów czy konwersja zysków na kryptowaluty to wszystko działania, które mogą być uznane za pranie pieniędzy.

Po drugie, jak wskazano w doktrynie, określenie "brudnych" pieniędzy jest zbędne, gdyż każda czynność "prania" z definicji dotyczy środków "brudnych".  

1.3. Trzy etapy prania pieniędzy (model kryminologiczny)

Choć nie jest to definicja prawna, w teorii kryminologii wyróżnia się trzy klasyczne etapy prania pieniędzy, które pomagają zrozumieć logikę tego procederu :  

1. Lokowanie (Placement): To fizyczne wprowadzenie nielegalnych środków do legalnego systemu finansowego. Jest to najbardziej ryzykowny etap dla przestępcy (np. wpłata gotówki do banku, zakup waluty).  
2. Nawarstwianie (Layering): To zacieranie śladów. Polega na oddzieleniu środków od ich nielegalnego źródła poprzez serię skomplikowanych transakcji, często międzynarodowych (np. przelewy łańcuchowe, zakładanie spółek słupów, transfery między różnymi aktywami).  
3. Integracja (Integration): To ostatni etap, w którym "wyprane" pieniądze wracają do przestępcy jako pozornie legalny majątek (np. w formie dywidendy ze spółki, zakupu luksusowego dobra, legalnej pożyczki).  

Należy jednak kategorycznie podkreślić, że polski Kodeks karny nie wymaga od sprawcy przejścia przez wszystkie trzy fazy. Jak zobaczymy w dalszej części analizy, karalne jest już samo "przyjęcie" lub "posiadanie" nielegalnych środków , co w praktyce odpowiada już pierwszemu etapowi (Lokowanie). Argument obronny "ja tylko przyjąłem te pieniądze, nic dalej z nimi nie robiłem" nie tylko nie jest linią obrony, ale w istocie stanowi przyznanie się do realizacji znamion czynu zabronionego.  

1.4. Co chroni art. 299 kk? (Dobra chronione)

Przepis art. 299 k.k. nie chroni wyłącznie interesów Skarbu Państwa. Przedmiot ochrony jest złożony i obejmuje :  

• Uczciwy i rzetelny obrót gospodarczy i finansowy: Wprowadzanie nielegalnych środków zakłóca konkurencję i psuje rynek, dając nienależną przewagę podmiotom finansowanym z przestępczości.  
• Wymiar sprawiedliwości: Pranie pieniędzy jest w swej istocie atakiem na wymiar sprawiedliwości. Jego celem jest udaremnienie lub utrudnienie wykrycia przestępstwa bazowego i odzyskania pochodzących z niego korzyści.  
• Interesy majątkowe pokrzywdzonych: Proceder prania pieniędzy bezpośrednio godzi w osoby pokrzywdzone przestępstwem bazowym (np. okradzione lub oszukane), uniemożliwiając im odzyskanie utraconego mienia.  

2. Na czym polega "przestępstwo bazowe" (źródłowe)?

2.1. Warunek odpowiedzialności: korzyści z "czynu zabronionego"

Absolutnym warunkiem odpowiedzialności z art. 299 k.k. jest wykazanie, że wartości majątkowe będące przedmiotem prania pochodzą "z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego".  

Oznacza to, że organy ścigania (prokuratura) mają obowiązek zidentyfikować i udowodnić istnienie tzw. przestępstwa bazowego (źródłowego). Co istotne, dla skazania za pranie pieniędzy, organy te muszą ustalić "przynajmniej te przedmiotowe elementy czynu 'pierwotnego', które pozwalają na jego zakwalifikowanie pod znamiona konkretnego czynu zabronionego".  

Nie jest wystarczające ogólne stwierdzenie, że majątek pochodzi "z nieujawnionych źródeł" lub "z działalności przestępczej". Niedopuszczalne jest również domniemywanie, że "skoro brak dowodów pochodzenia korzyści z legalnego źródła, to musi być ono nielegalne". Prokurator musi precyzyjnie wskazać, z jakiego konkretnie typu przestępstwa (np. oszustwa, kradzieży, oszustwa podatkowego) pochodzą prane środki.  

2.2. Czy pieniądze muszą pochodzić z poważnej przestępczości?

Nie. To kolejna pułapka, w którą wpadają przedsiębiorcy. Ustawowe pojęcie "czynu zabronionego" jest bardzo szerokie i obejmuje nie tylko "klasyczne" przestępstwa (jak kradzież, rozbój, oszustwo czy handel narkotykami), ale także :  

• Przestępstwa skarbowe (KKS): np. wyłudzenia VAT (karuzele VAT), przemyt, oszustwa podatkowe.
• Wykroczenia (choć w praktyce dotyczy to głównie przestępstw).  

Dla zarządów spółek i księgowych jest to informacja o fundamentalnym ryzyku. Jeżeli firma, na przykład poprzez udział w karuzeli VAT, generuje nienależny zwrot podatku lub unika jego zapłaty (co jest przestępstwem skarbowym z KKS), to "zaoszczędzone" w ten sposób środki są w świetle prawa korzyściami z czynu zabronionego.

Jeśli następnie zarząd użyje tych środków (pochodzących z oszustwa podatkowego) do zapłaty pensji, rat leasingowych, dywidendy dla wspólników lub zakupu nowych maszyn (co jest czynnością "używania" mienia ), może zostać oskarżony o dwa czyny jednocześnie:  

1. Przestępstwo skarbowe (KKS) – jako przestępstwo bazowe.
2. Pranie pieniędzy (art. 299 k.k.) – jako legalizację korzyści z tego przestępstwa.

To drastycznie zwiększa zagrożenie karą i pokazuje, jak łatwo przedsiębiorca może stać się podmiotem zainteresowania w sprawie o pranie pieniędzy.

2.3. Przełomowa uchwała Sądu Najwyższego: pranie środków "bezpośrednio" z przestępstwa

Przez lata w prawniczym świecie trwał spór: czy "brudne" są tylko pieniądze już "przetworzone" (np. samochód kupiony za ukradzione pieniądze), czy też "brudne" są już same pieniądze bezpośrednio pochodzące z kradzieży?.  

Spór ten został ostatecznie rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy w uchwale (np. I KZP 19/13 lub I KZP 20/13), która przyjęła zasadę prawną, że przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. są wartości majątkowe pochodzące zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio z popełnienia czynu zabronionego.  

Ta uchwała ma kolosalne znaczenie praktyczne. Oznacza, że tzw. "bezpieczny pierwszy krok" nie istnieje. Samo przyjęcie na rachunek bankowy pieniędzy pochodzących bezpośrednio z oszustwa (bez żadnego "przetwarzania") jest już uznawane za czynność prania pieniędzy. Argument obronny "ja tylko otrzymałem te pieniądze, jeszcze ich nie wyprałem" jest z prawnego punktu widzenia bezwartościowy.

3. Kto może zostać oskarżony o pranie pieniędzy?

3.1. Typ podstawowy (§ 1) – przestępstwo powszechne (każdy)

Sprawcą przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. może być "każda osoba fizyczna" podlegająca odpowiedzialności karnej. Jest to tzw. przestępstwo powszechne. Nie trzeba być bankierem, pracownikiem instytucji finansowej ani członkiem zorganizowanej grupy przestępczej, by stać się podejrzanym.  

3.1.1. Czy sprawca kradzieży może odpowiadać za pranie? (Kluczowa uchwała SN)

Tak. To kolejna ważna konsekwencja wspomnianej uchwały Sądu Najwyższego (I KZP 19/13). Potwierdzono, że sprawca przestępstwa bazowego (np. złodziej, oszust podatkowy, osoba wyłudzająca kredyt) MOŻE jednocześnie odpowiadać za pranie pieniędzy.  

Stało się to możliwe po zmianie przepisów, która usunęła z treści § 1 historyczne wyrażenie "związanych z popełnieniem przestępstwa przez inne osoby". Obecnie, jeśli sprawca oszustwa podejmuje jakiekolwiek dalsze czynności, by te środki zalegalizować, ukryć lub po prostu nimi rozporządzić (np. transferując je na inne konto), naraża się na podwójną odpowiedzialność karną: za oszustwo ORAZ za pranie pieniędzy.  

3.2. Typ szczególny (§ 2) – odpowiedzialność "instytucji obowiązanych" (AML)

Paragraf 2 artykułu 299 k.k. to przestępstwo indywidualne (tzw. delictum proprium), co oznacza, że jego sprawcą może być tylko określona kategoria podmiotów. Chodzi tu o osoby działające w imieniu lub na rzecz "instytucji obowiązanych".  

Są to podmioty, na które ustawa o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu (określana w źródłach jako "TerroryzmU") nakłada szczególne obowiązki. Ich odpowiedzialność jest surowsza, ponieważ z mocy prawa są "strażnikami" (gatekeepers) systemu finansowego i mają prawny obowiązek monitorowania transakcji, stosowania środków bezpieczeństwa finansowego (KYC/AML) i raportowania podejrzanych działań do Generalnego Inspektora Informacji Finansowej (GIIF).  

3.2.1. Kto jest "instytucją obowiązaną"? (Szeroka lista z Ustawy AML)

Lista instytucji obowiązanych jest bardzo długa i, co najważniejsze, nie ogranicza się do banków. Wielu przedsiębiorców może nie zdawać sobie sprawy, że ich działalność nadaje im ten status. Zgodnie z przepisami (cytowanymi w ), instytucjami obowiązanymi są m.in.:  

• Banki, instytucje finansowe, SKOK-i, instytucje płatnicze (np. operatorzy fintech);
• Podmioty prowadzące działalność w zakresie walut wirtualnych (kantory kryptowalut, giełdy);
• Notariusze, adwokaci, radcowie prawni, doradcy podatkowi (w zakresie, w jakim świadczą określone usługi, np. kupna/sprzedaży nieruchomości, zarządzania aktywami klienta, tworzenia spółek);
• Podmioty prowadzące usługowo księgi rachunkowe (biura rachunkowe);
• Pośrednicy w obrocie nieruchomościami;
• Przedsiębiorcy prowadzący działalność kantorową;
• Podmioty prowadzące działalność w zakresie gier losowych.  

Dla tych podmiotów ryzyko jest podwójne. Adwokat, doradca podatkowy czy księgowy, który doradza klientowi, jak skonstruować strukturę spółek-słupów w celu ukrycia pochodzenia aktywów, ryzykuje odpowiedzialność nie tylko jako pomocnik do "zwykłego" prania z § 1, ale także jako sprawca czynu z § 2, za świadome naruszenie swoich obowiązków "strażnika" i "świadczenie usług mających ukryć przestępne pochodzenie" środków.  

4. Jakie działania są karalne (znamiona czynu z § 1)?

4.1. Katalog czynności sprawczych (czasowniki)

Aby ponieść odpowiedzialność z art. 299 § 1 k.k., sprawca musi zrealizować co najmniej jedno z działań (znamion czasownikowych) określonych w przepisie. Katalog ten jest bardzo szeroki i obejmuje :  

• "Przyjmuje": Np. na rachunek bankowy, w gotówce, w formie darowizny. Samo przyjęcie środków na rachunek (nawet bez udziału sprawcy) może być uznane za realizację znamienia, jeśli sprawca następnie akceptuje to przysporzenie.  
• "Posiada": Samo władanie nielegalnym mieniem.  
• "Używa": Wykorzystywanie środków w jakikolwiek sposób, np. płacenie nimi za faktury, zakupy, inwestycje.  
• "Przekazuje lub wywozi za granicę": Fizyczne przemieszczenie lub transfer bankowy poza RP.  
• "Ukrywa": Czynienie mienia niedostępnym dla osób trzecich lub organów ścigania.  
• "Dokonuje transferu lub konwersji": Przekazanie osobie trzeciej lub zmiana postaci mienia (np. zamiana złotówek na euro, euro na kryptowaluty, pieniędzy na dzieła sztuki).  
• "Pomaga do przenoszenia własności lub posiadania": Np. udostępnienie swojego konta (tzw. "muł finansowy"), świadczenie obsługi prawnej transakcji, wyszukiwanie nabywców.  

4.1.1. Pułapka "innych czynności" (Spór prawny i uchwała SN I KZP 5/15)

Na końcu wyliczenia w § 1 znajduje się klauzula "albo podejmuje inne czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia...".  

Przez lata trwał spór prawny o fundamentalnym znaczeniu: czy wymóg "udaremnienia lub znacznego utrudnienia" dotyczy tylko tych "innych czynności", czy wszystkich wymienionych wcześniej (np. czy "przyjęcie" jest karalne, tylko jeśli "utrudnia" śledztwo)?.  

Spór ten rozstrzygnęła kolejna kluczowa uchwała Sądu Najwyższego (I KZP 5/15), która stwierdziła, że wymóg ten dotyczy WYŁĄCZNIE "innych czynności".  

Znaczenie tej uchwały jest druzgocące dla oskarżonych. Oznacza ona, że dla skazania za "przyjęcie", "przekazanie", "posiadanie" czy "używanie" brudnych pieniędzy, prokurator nie musi udowadniać, że to działanie faktycznie utrudniło śledztwo. Czynności te (tzw. czynności nazwane) są karalne same w sobie (o ile udowodniona jest umyślność), niezależnie od ich realnego wpływu na postępowanie karne. To drastycznie obniża próg skazania i czyni odpowiedzialność z art. 299 k.k. niezwykle formalną.

4.2. Problem świadomości: kluczowa rola zamiaru

Przestępstwo prania pieniędzy można popełnić wyłącznie umyślnie. Ustawodawca nie kryminalizuje nieumyślnego (lekkomyślnego lub niedbałego) prania pieniędzy. To właśnie na tym polu – braku umyślności – najczęściej opiera się skuteczna linia obrony.  

4.2.1. Zamiar bezpośredni (dolus directus) vs. ewentualny (dolus eventualis)

Umyślność ma dwie formy, obie wystarczające do skazania :  

1. Zamiar bezpośredni: Sprawca chce popełnić czyn. Wie, że pieniądze są nielegalne i chce je ukryć lub zalegalizować.  
2. Zamiar ewentualny: Sprawca przewiduje możliwość popełnienia czynu i na to się godzi.

To właśnie "zamiar ewentualny" jest prawną pułapką, w którą najczęściej wpadają przedsiębiorcy. Ma on miejsce, gdy sprawca przewiduje, że środki, z którymi ma do czynienia, mogą mieć nielegalne pochodzenie, i godzi się na ten stan rzeczy, dokonując z nimi transakcji.  

W praktyce prokurator nie musi udowodnić, że przedsiębiorca miał pewność lub wiedział, że pieniądze pochodzą z przestępstwa. Wystarczy, że udowodni, iż istniały liczne "czerwone flagi" (np. kontrahent "krzak", transakcja gotówkowa opiewająca na dużą kwotę, prośba o nietypową strukturę przelewu, oferta rażąco odbiegająca od warunków rynkowych), a przedsiębiorca mimo to zdecydował się "nie zadawać pytań", by nie psuć interesu. Taka strategia "głowy w piasku" (ang. willful blindness) nie jest obroną – jest wprost dowodem na istnienie zamiaru ewentualnego.

5. Jaka kara grozi za pranie brudnych pieniędzy?

Sankcje za pranie pieniędzy należą do najsurowszych w Kodeksie karnym, co odzwierciedla wagę tego przestępstwa.

5.1. Sankcje za typ podstawowy (§ 1 i § 2)

Za przestępstwo prania pieniędzy w typie podstawowym (zarówno powszechnym z § 1, jak i indywidualnym z § 2) grozi kara pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.  

5.2. Typy kwalifikowane: wyższa kara (od 1 roku do 10 lat)

Ustawodawca przewidział dwa typy kwalifikowane (obostrzone), w których kara jest znacznie surowsza i wynosi od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności. Podniesienie dolnej granicy kary do 1 roku znacząco utrudnia możliwość ubiegania się o warunkowe zawieszenie wykonania kary.  

5.2.1. Działanie "w porozumieniu z innymi osobami" (§ 5)

Surowsza kara grozi sprawcy, który dopuszcza się prania pieniędzy, działając "w porozumieniu z innymi osobami". Oznacza to współdziałanie co najmniej trzech osób w dowolnej formie (współsprawstwa, sprawstwa kierowniczego, pomocnictwa czy podżegania).  

5.2.2. Osiągnięcie "znacznej korzyści majątkowej" (§ 6)

Drugi typ kwalifikowany zachodzi, gdy sprawca "osiąga znaczną korzyść majątkową". Zgodnie z definicją z art. 115 § 5 k.k., "znaczna korzyść" (lub szkoda) to korzyść przekraczająca kwotę 200 000 zł.  

Dla przedsiębiorców jest to kolejny krytyczny punkt ryzyka. W obrocie gospodarczym próg 200 000 zł jest niezwykle niski. Wartość przeciętnej transakcji handlowej, zakupu nieruchomości czy większej partii towaru często przekracza tę kwotę. Oznacza to, że niemal każde oskarżenie o pranie pieniędzy w realiach biznesowych będzie automatycznie kwalifikowane z § 6, co od razu podnosi dolną granicę kary do 1 roku i maksymalną do 10 lat.

Warto przy tym zaznaczyć, że orzecznictwo precyzuje, iż "znaczna korzyść" z § 6 musi być zyskiem z samego procederu prania pieniędzy (np. prowizją za usługę "wyprania"), a nie być tożsama z całą kwotą pranych środków.  

5.3. Karalność przygotowania do prania pieniędzy (§ 6a)

Ustawodawca poszedł o krok dalej i w art. 299 § 6a k.k. wprowadził karalność przygotowania do przestępstw z § 1 i 2. Oznacza to, że odpowiedzialność karna jest przesunięta na bardzo wczesny etap – zanim jakiekolwiek brudne pieniądze zostaną przyjęte.  

Przygotowanie może polegać w szczególności na :  

• "stworzeniu 'infrastruktury'" (np. założeniu spółki-słupa, otwarciu rachunków bankowych na podstawione osoby);
• wejściu w porozumienie z inną osobą;
• zbieraniu informacji lub sporządzeniu planu działania.

Dla doradców podatkowych, księgowych czy prawników jest to zapis o szczególnym ryzyku. Samo sporządzenie dla klienta schematu (nawet legalnej) struktury korporacyjnej, jeśli jest dokonywane w celu umożliwienia przyszłego prania pieniędzy, może być uznane za karalne przygotowanie.

5.4. Tabela: Zestawienie kar za przestępstwo z art. 299 k.k.

6. Przepadek mienia i (nie)skuteczność czynnego żalu

6.1. Obligatoryjny przepadek korzyści (§ 7)

Artykuł 299 § 7 k.k. przewiduje bardzo dotkliwą konsekwencję. W razie skazania za pranie pieniędzy, sąd orzeka obligatoryjnie (obowiązkowo) przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa oraz korzyści osiągniętych z tego przestępstwa (lub ich równowartości).  

Co ważne, orzecznictwo wskazuje, że chodzi tu o korzyść osiągniętą z przestępstwa prania pieniędzy (np. prowizję), a nie o korzyść z przestępstwa bazowego (która podlega zwrotowi pokrzywdzonemu).  

6.2. Czy można uniknąć kary? Instytucja czynnego żalu (§ 8)

Ustawodawca, mając świadomość trudności w wykrywaniu tych przestępstw, przewidział w § 8 specjalną instytucję "czynnego żalu", która w teorii pozwala uniknąć kary.  

6.2.1. Warunki skutecznego czynnego żalu (niepodleganie karze)

Aby skorzystać z klauzuli niekaralności, sprawca musi spełnić łącznie trzy warunki :  

1. Dobrowolnie ujawnić organowi ścigania informacje;
2. Ujawnić wszystkie istotne okoliczności czynu oraz wszystkie osoby uczestniczące w jego popełnieniu;
3. Ujawnienie to musi zapobiec popełnieniu innego przestępstwa.

Warunek numer 3 jest w praktyce niezwykle trudny do spełnienia i często całkowicie niezależny od sprawcy. Jak słusznie zauważa się w doktrynie, realizacja tej przesłanki zależy nie tylko od woli sprawcy, ale także od skuteczności organów ścigania. Jeśli inne przestępstwo zostało już popełnione (albo w ogóle nie było planowane), czynny żal nie zadziała. To sprawia, że § 8 jest instytucją bardzo ryzykowną i często iluzoryczną.  

6.2.2. Najważniejszy wyjątek: Kiedy czynny żal nie działa?

Istnieje jednak znacznie poważniejszy problem. Klauzula niekaralności z § 8, pozwalająca na całkowite uniknięcie kary, nie ma zastosowania do sprawców przestępstw kwalifikowanych z § 5 (działanie w porozumieniu) oraz § 6 (znaczna korzyść).  

To druzgocąca informacja dla przedsiębiorców. Jak ustaliliśmy wcześniej, większość spraw o pranie pieniędzy w obrocie gospodarczym przekroczy próg 200 000 zł, co automatycznie kwalifikuje czyn z § 6.

Oznacza to, że dla większości przedsiębiorców, księgowych czy członków zarządu oskarżonych o pranie pieniędzy, opcja "pełnego" czynnego żalu z § 8 (niepodleganie karze) jest prawnie zamknięta. Osoby te mogą liczyć co najwyżej na nadzwyczajne złagodzenie kary na zasadach ogólnych (art. 60 § 3 k.k.), ale nie na całkowite uniknięcie odpowiedzialności karnej na mocy art. 299 § 8 k.k..  

6.3. Tabela: Kluczowe uchwały SN w sprawach z art. 299 k.k.

Praktyka sądowa w sprawach o pranie pieniędzy została w dużej mierze ukształtowana przez przełomowe uchwały Sądu Najwyższego, które nadały tym przepisom bardzo surowy i pro-prokuratorski kierunek.

Obrona i rady od adwokata

Zarzuty z art. 299 k.k. to nie tylko groźba wieloletniej kary pozbawienia wolności. To przede wszystkim realne ryzyko zastosowania tymczasowego aresztowania oraz natychmiastowej blokady wszystkich środków firmy i rachunków prywatnych tytułem zabezpieczenia majątkowego. W tych sprawach czas reakcji jest absolutnie kluczowy, a błędy popełnione na etapie pierwszego przesłuchania mogą zaważyć na całym postępowaniu.

Skuteczna linia obrony w sprawach o pranie pieniędzy wymaga specjalistycznej wiedzy i doświadczenia. Koncentruje się ona na kilku filarach:

1. Analiza strony podmiotowej (Zamiar): Jest to kluczowy i najczęstszy element obrony. Naszym zadaniem jest wykazanie braku umyślności, a w szczególności obalenie zarzutu zamiaru ewentualnego. Musimy udowodnić, że oskarżony (przedsiębiorca) nie tylko nie wiedział, ale też, zachowując standardy rynkowe, nie mógł przewidywać i nie godził się na przestępcze pochodzenie środków.  
2. Badanie przestępstwa bazowego: Drugim filarem jest skrupulatna weryfikacja, czy prokuratura bezspornie udowodniła istnienie "czynu zabronionego", z którego miały pochodzić korzyści. Jak wskazuje orzecznictwo, ogólniki i domniemania są niewystarczające. Jeśli nie ma udowodnionego przestępstwa bazowego, zarzut z art. 299 k.k. upada.  
3. Weryfikacja znamion czynnościowych: Kwestionowanie, czy działania klienta (np. zwykła zapłata faktury czy przyjęcie długu) faktycznie realizowały znamiona czynu opisane w § 1, zwłaszcza w kontekście kluczowych uchwał SN.  
4. Kwestie proceduralne: Od samego początku kluczowa jest aktywna walka z dotkliwymi środkami zapobiegawczymi – wnioskowanie o uchylenie tymczasowego aresztowania oraz zaskarżanie postanowień o zabezpieczeniu majątkowym, które często są stosowane, by sparaliżować oskarżonego i wymusić współpracę.

Jeśli Pan lub Pana firma macie do czynienia z postępowaniem dotyczącym prania pieniędzy, zostaliście wezwani na przesłuchanie w charakterze świadka lub podejrzanego, albo Wasze rachunki bankowe zostały zablokowane – niezwłocznie skontaktujcie się z kancelarią. W tych sprawach nie ma czasu na czekanie.

‍